Το μοντέλο Einstein παρέχει συνήθως μια καλή προσέγγιση της θερμικής ικανότητας και της θερμικής διαστολής σε θερμοκρασίες πάνω από το πάνω από τον ίδιο. Στην περίπτωση των υπερθειικών που ερευνήθηκαν σε αυτό το έργο, το Einstein

  appreach περιγράφει καλά τα παρατηρούμενα θερμικά στελέχη και τους συντελεστές θερμικής διαστολής μέχρι περίπου 800 Κ με διάβρωση μεταξύ 396 και 412 k (Εικ. 12α , γ). Εντούτοις, σε υψηλότερες θερμοκρασίες σημαντικές διαφορές εμφανίζονται όπως εκφράζονται στο σχήμα 12Α από το θερμικό περίσσεια, το οποίο αντιπροσωπεύει τη διαφορά μεταξύ του πειραματικού θερμικού στελέχους EEXP (T) (μαύρης καμπύλης) και του παρεκτατωμένου στελέχους EFIT (T) (κόκκινη καμπύλη, EQ . 3) προσδιορίζεται με την τοποθέτηση ενός μοντέλου Αϊνστάιν σε EEXP (Τ) κάτω από 800 Κ. Η πειραματική καμπύλη υφίσταται περαιτέρω μια αλλαγή κλίσης, η οποία μπορεί να εκτιμηθεί καλύτερα λαμβάνοντας υπόψη το πρώτο παράγωγο AEXP (Τ), τη μαύρη καμπύλη στο ΣΧ. 12C. Στο Σχ. 12b, de (t) (μαύρη καμπύλη) παρουσιάζεται μαζί με την εξέλιξη του κλάσματος C/Volume FC (T) (κόκκινη καμπύλη) όπως προβλέπεται από το Thermocalc. Μπορεί να θεωρηθεί σαφώς ότι και οι δύο καμπύλες δείχνουν παρόμοιες τάσεις, οι οποίες είναι ακόμη πιο εμφανές για τα πρώτα παράγωγά τους (Εικ. 12δ). Αυτό δείχνει έντονα ότι η temperatures, wher-101; Οι μεταβολές της κλίσης των αιθρώων ανιχνεύονται, δηλαδή, όπου101; Οι ath (t) curves δείχνουν μια αιχμηρή κορυφή, αντιπροσωπεύουν θερμοκρασίες Csolvus. Έχουν αναφερθεί αποτελέσματα SIMI&#&κράματα [54], CMSX#2 [55] και CO-Based κράματα [56, 57]. Το Σχήμα 13 απεικονίζει σχηματικά τον τρόπο με τον οποίο οι πειραματικά παρατηρούμενες θερμικές επεκτάσεις μπορούν να εξορθολογιστούν. Σε μια πρώτη προσέγγιση-order, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι οι θερμικές επεκτάσεις των δύο απομονωμένων φάσεων ακολουθούν το καθένα ένα μοντέλο Einstein (EQ 5). Οι διαφορετικές παράμετροι μοντέλου έχουν ως αποτέλεσμα το γεγονός ότι σε υψηλές θερμοκρασίες, η C-phase (η πράσινη καμπύλη) φτάνει σημαντικά υψηλότερες τιμές από ότι η C&phase (Blue-Curve). Η κόκκινη γραμμή απεικονίζει σχηματικά τα πειραματικά δεδομένα για ένα υπεράραιο, το οποίο περιέχει και τις δύο φάσεις (Εικ. 3). Η θερμική διαστολή της φάσης C--(υψηλά αρχικά κλάσματα C-volume κοντά στο 70%) κυριαρχεί για t \\\\ 800 K. ξεκινώντας από περίπου 800 K, τη σταδιακή διάλυση του C-PRECIPitates και της&\\ Η αύξηση του κλάσματος όγκου του κλάσματος όγκου του C-phase (Σχήμα 12b) συνδέεται με μια ρύθμιση των συνθέσεων χημικής ισορροπίας των δύο φάσεων. Οι προκύπτουσες αλλαγές στις διαστάσεις των κυττάρων των μονάδων και του κλάσματος C&C&Volume προκαλούν την αιχμηρή κορυφή-στην πειραματικά μετρημένη θερμική διαστολή κοντά στο TSolcus (Σχήματα 7, 8, 12c και D). Περίπου το 50% της περίσσειας στελέχους DE * που φαίνεται στο σχήμα 12Α μπορεί να εξορθολογιστεί με τη μείωση της επίδρασης της πτυχουσίας του πλέγματος (εκτίμηση της ERBO15 και των παραλλαγών του: 5 9 10-3), η οποία παρέχει πρόσθετες εισφορές στο θερμικό στέλεχος. Το υπόλοιπο μέρος της DE * πιθανώς σχετίζεται με τις αλλαγές των διαστάσεων των κυττάρων της μονάδας και των δύο phases σχετίζονται με μια αύξηση της εντροπίας διαμόρφωσης. Επιπροσθέτως, το κλάσμα όγκου του CPHASE, το οποίο δείχνει έναν υψηλότερο συντελεστή θερμικής διαστολής από την Cphase, αυξάνεται με την αύξηση της θερμοκρασίας-. Αυτό συμβαδίζει με τα πειραματικά δεδομένα από τη βιβλιογραφία σχετικά με τη θερμική διαστολή των απομονωμένων C/και C-4ses του CMSX&4 [58] και σε ένα μικρό βήμα Το N4 ανέφερε το [59].-&---&--

 -//--&-/--&

' Ωστόσο, αυτή η επίδραση είναι συνήθως πολύ μικρή και αυξάνεται εκθετικά μέχρι το//της θερμοκρασίας τήξης του υλικού. Δεν σχετίζεται με την αιχμηρή αιχμή που παρατηρείται στον πειραματικό Ath (t)

curves. Παρόμοια αποτελέσματα έχουν αναφερθεί για παράδειγμα για τις μετατροπές παραγγελιών

disorder στο Cuau [61] και AG3MG [62]. Τα διαστρωματομετρικά αποτελέσματα του ΣΧ. 8 και οι προβλέψεις του Calphad του ΣΧ. 9 συνδυάζονται στο Σχ. 14. Οι δαλομετρικές καμπύλες παρουσιάζουν μια απότομη μέγιστη θερμική διαστολή σε υψηλές θερμοκρασίες, οι οποίες για το ERBO1

C (1557 K) συμπίπτουν με το C

solvus
Θερμοκρασία (1555 K) που προβλέπεται από το Thermocalc (Σχήμα 14Α). Εντούτοις, για τις τρεις παραλλαγές

cra er15, ο ΑΘ (Τ) \\nxaxima παρατηρείται σε θερμοκρασίες, οι οποίες είναι περίπου 40 k υψηλότερες από τις θερμοκρασίες C \\ NSolvus \\n που προβλέπονται από το Thermocalc (Εικ. 14b-d). Στον Πίνακα 10, οι μέγιστες θερμοκρασίες από τα ΣΧ. 7, 8 και 14 από τα τέσσερα ερευνητικά κράμα εμφανίζονται. \\ N \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n ' (που παρουσιάζεται με κόκκινο χρώμα) με αποτελέσματα που δημοσιεύθηκαν στη βιβλιογραφία. Τα ελαστικά δεδομένα erbo \\n1 που χρησιμοποιήσαμε μέχρι στιγμής αντιπροσωπεύουν τα δεδομένα True ATH (κόκκινη στερεά γραμμή), τα οποία ελήφθησαν όπως περιγράφεται στο πειραματικό τμήμα αυτού του έργου. Στο Σχ. 15, παρουσιάζουμε αυτά τα δεδομένα μαζί με τα δεδομένα MENT ATH, τα οποία υπολογίστηκαν χρησιμοποιώντας 295 K ως θερμοκρασία αναφοράς σύμφωνα με: \\n \\n \\n \\n \\n \\n \\n